Başlangıç

BAŞLANGIÇ

Genel olarak düşünce ve görüşlerimi konuşarak zorlanmadan anlatabilirim. Ancak zaman zaman bunları yazıya dökmeyi düşündüysem de iş hayatım dışındaki gereksinmeler dışında özel olarak bu güne dek teşebbüs etmiş değilim.

Bir süre önce saydığım ve sevdiğim bir dostumun sosyolog akademisyen olan oğlu Ali Ergur, beni arayarak üzerinde çalıştığı ve sonradan kitap olarak yayınlayacağı bir araştırmada mesleğim ile ilgili hususlarda yardımcı olup olamayacağımı sordu. Tabii ki memnuniyetle kabul ettim. Zaman içinde karşılıklı bazı engeller nedeniyle bir araya gelemedik ve nihayet bir kaç gün önce buluşmak mümkün olabildi. Çok keyifli birkaç saatlik sohbetimizde hemelimden geldiğince gerekli bilgileri aktarmaya çalıştım hem de uzun bir süredir ayrı kalmış olduğum mesleki (pilotluk) anılarım geri gelmiş oldu.

Bu girişten sonra asıl konuya geçmek isterim. Sohbet için buluştuğum sevgili Ali, büyük bir incelikle evime değerli eşi ile birlikte gelerek buluşmamızı soğuk bir bilgilendirme görüşmesi halinden kurtarmış oldu. Bu güzel jesti, anılarım ve yaşam deneyimlerimin ete kemiğe bürünmesinin yolunu da açtı. Sohbetimizin sonunda sevgili Göksel (Ali Ergur’ un eşi) “Çok  güzel bir şekilde ifade ettiğiniz düşünce ve anılarınızı neden kaleme almıyorsunuz?” sorusunu yöneltti. Beklemediğim bu soru beni birden heyecanlandırdı. Heyecanlanmama şaşırdım doğrusu. Demek içten içe böyle bir şeyi yapmayı düşünüyormuşum. Ancak kaygılarım vardı. Göksel’e bunları sıralayıverdim: Yazacaklarım kimin ilgisini çeker, ya belleğim beni yanıltır da olanları olduğu gibi yazamazsam, konuları nasıl seçeceğim?   Ben ayak direr görünsem de Göksel vaz geçmiyordu. Yazıya dökülecek konuların mutlaka mesleki olması gerekmediğini, onlarla yaptığım gibi anlatım şekliyle aynen kâğıda aktarmanın da bir yazma şekli olduğunu, emin olmadığım bilgiler için bunu da içtenlikle belirtmemin sorunu çözeceğini, kurgu yapmak sayesinde kendimi yazma konusunda özgürleştirebileceğimi söyledi. Hatta icap ederse yazım ve düzeltmelerde yardımcı olabileceğini de eklediğinde iyice rahatlamış, yazma fikrine yaşamım boyunca hiç olmadığı kadar sıcak bakmaya başlamıştım.

Çalışma hayatım boyunca uçmak, yine bu alanda öğretmenlik ve yöneticilik gibi idari görevler dışında kalan zamanlarımda kitap okumak, müzik dinlemek ve fırsat buldukça tatil amaçlı kısa seyahatler yapmak dışında bir hobiye sahip olamadım. Bu durumdan dolayı da hep üzülmüş, çevremdeki  mesela  resim yapan, tekne kullanan, devamlı spor yapan kişilere gıpta etmişimdir. Yazmak gibi çok önemli bir uğraş önerisi açık söyleyeyim bana biraz ürkütücü geldi. Lakin geç de olsa belki bir hobi sahibi olabilirim diye denemek istediğimi hissettim. Yalnız nasıl? 

Oldukça çok kitap okumuş ve halen de okumakta olan ben, acaba yazarların üslubunu mu gözlemlemeliydim ya da içimden geleni olduğu gibi kâğıda döküp kendi tarzımı mı geliştirmeliydim? İkinci fikir daha doğru geliyor. Eğer başlayıp devam edebilirsem ve de başarabilirsem zaman içinde bir tarzım olabilir diye düşünüyorum. Bütün çekincem biraz maymun iştahlı oluşum ve biraz bile hoşnutsuzluk hissedersem vaz geçecek olduğumu bilmem. İşte samimi bir itiraf… Belki de kendimi tanımam, bu zayıf yönlerimi güçlendirmeme olanak tanır. Sevmeyi öyle çok severim ki değil bırakmak, yazmaya ara vermek bile aklımdan geçmeyebilir.  

Bir diğer eksiklik ise artık gençliğimdeki kadar roman ve hikâye tarzı kitaplar okumak yerine daha çok bilimsel, politik ve tarihi kitapları okumam. Roman ve hikâye tarzı kitapların yazın tekniği açısından daha geliştirici bir rol oynayacağı düşündüğümden belki de bu çeşitteki kitaplara bir dönüş yapmam faydalı olacaktır.

Sonuç olarak, kısa bir süre sonra bir blog yazarı olarak başlamayı planlıyor ve bu yazımı bir deneme olarak blog sayfama koyuyorum. Başarırsam en büyük mimar beni teşvik eden Sayın Göksel Altınışık Ergur hanımefendidir. Onun da dediği gibi “Yazmak, her entelektüelin sorumluluğudur. Yaşadıklarımızı, biriktirdiklerimizi yalnızca kendimize saklamak israftır.” Ben sorumluluklarına sadık birisiyim ve israfı sevmem…

Kerrar Karagözoğlu

(Kerrar Kaptan)