Beylerbeyli Martı

YAZMAK Yazmak ve yazmayı istemek… Birbirleriyle ilişkili, aynı zamanda apayrı eylemler. Yazmayı istediğiniz zaman yazmış olmuyorsunuz, ama belki yolun büyük bir kısmını aşmış oluyorsunuz. Yazmaya başladığınız zaman, yani hedefe yaklaştığınızda, bu defa bir anda karşınıza devasa bir olay çıkıyor. Acaba haddimi aşmış mı oluyorum, diye düşünmeye başlıyorsunuz ister istemez. Yanınızda sizi destekleyenler olmasa, cesaret vermeseler kalemi bırakıp kaçacakmış gibisiniz. Konular aklınıza geliyor; size ilginç gelen bir konu için de acaba başkalarını ilgilendirir mi, diye düşünüyorsunuz. Sonra, başkalarından bana ne, ben herkes için yazmıyorum ki, diye düşünüp teselli buluyorsunuz.  Neden yazıyoruz? İnsanlara birtakım bilgileri aktarmak için mi? Yaşadıklarımızı, hayat görüşümüzü aktarmak için mi, yoksa yazma zevkini tatmak için amatörce ve esin geldikçe bir şeyleri kâğıda dökmek için mi? Benim için sonuncusu geçerli. Zaten önceleri arada sırada aklıma gelen yazmak düşüncesi tesadüf diye

VAZGEÇMEK Yaşamda bir şeyden vazgeçmek genelde planlı olmaz. Gelişen dış etkenler veya yakınınızda bulunan kişilerin davranışları, yapmakta veya yapmayı planladığınız bir eylemden, bir maldan daha da önemlisi bir kişiden vazgeçirir. Vazgeçmek bir kurtuluş olduğu kadar bazen acı da verir. Eğer iyi hesap edilmeyen bir vazgeçiş ise her türlü sonuçla karşılaşabilirsiniz. Sonradan pişman olunacak bir vazgeçmenin telafisi bazen olamaz ve acısı hesap edilmeyecek kadar tatsız olur. Bu konuda havacılık mesleğinden bir örneğin yardımcı olacağına inanıyorum. Uçuşun önemli ve kritik aşamalarından bir tanesi  Kalkış  eylemidir. Kalkıştan herhangi bir nedenle vazgeçilmesi, son anda, ancak pist üzerinde gerçekleşebilir. Bu ise dışardan görüldüğü gibi öylesine karar verip uygulanacak bir eylem değildir. Şöyle ki; uçağın ağırlığından başlayıp pistin uzunluğu ve yüzeyinin sahip olduğu koşullar (ıslak, buzlu, karlı vb), mevcut rüzgâr ve daha birçok etken dikkate alınarak yapılan bazı hesaplar